(၁)အခုလို..လွပေအးစက္ေနတဲ့ ညမွာပဲငါ... ပ်ိဳးထားတဲ့ ျမႏွင္းဆီဟာ ၾကယ္တစ္ရာျခံရံျပီး ေၾကြက်သြားခဲ့တယ္။တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္းခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိမ္မက္မွာေရႊမ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာျပီလို႕မႈိင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုတီးတိုးေျပာၾကားလိုက္တယ္။လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုျပဳစားဖို႕ အဘယ္နတ္ဘုရားထံနင့္လက္ေတြ ျဖန္႕ကားေတာင္းခံခဲ့သလဲ..ငါ့ရာဇ၀င္ခပ္က်ဲက်ဲကိုငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လိုက္ခ်င္တယ္။... ... ... ... ...... ... ... ... ...ေလာကဓံဦးတုန္းကအလြန္အၾကဴးေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္ခုမွ... စံပယ္ရြက္ေပၚ မူးလဲအသည္းကြဲတယ္... ဆိုတာသီခ်င္းေလးေတြ တိုးတိုးညည္းရင္းကထိရွခဲ့တဲ့... ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခ်က္ပါ...။သိုးေက်ာင္းသားရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္နဲ႕ နတ္ဘီလူးေတြရဲ႕ သတိရျခင္းမ်ိဳးကငါ့ကို... စီးမိုးထားတယ္...။စက္ရုပ္ကို ဒူးေထာက္က်ေစတဲ့နင့္ရဲ႕ ..မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ ငါ.. ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့မဟာလကၤာ တစ္ပိုင္းတစ္စ.. ရွိေနေလရဲ႕..။ဒီလိုနဲ႕ပဲငါ... ျပန္လညခ်ည္္ေႏွာင္ခဲ့ပါ့မယ္...ခ်စ္ေသာ... ဖဲၾကိဳး၀ါကေလးရယ္...။လွ်ပ္စစ္မွ်င္တန္းလို ပူလင္းျပင္းထန္လြန္းတဲ့သူရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈေတြထဲ...ခု... ရထားတို႔ ဥၾသဆြဲလိုက္ၾကျပီ..`...ျပီးဆံုးသြားပါျပီ......အားလံုး ျပီးဆံုးသြားပါျပီ...´တဲ့။(၂)အေရွ႕ေလေတြ တိုက္တုန္းကခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတို႕ရဲ႕ ျမရာပင္အိုၾကီးဟာတုန္ယင္ခ်ည့္နဲ႔စြာ ယိမ္းထိုးေနေတာ့တယ္..။ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ စည္းအျပင္ေႏွာင္းရိပ္ေတြတလြင္လြင္နဲ႕ ...ထင္ေယာင္ထင္မွားလမ္းေပၚမွာ ငါစဥ္းစားတာ...နင့္အေၾကာင္း.. ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ။ထိပ္ထားရယ္...အီဂ်စ္ျပကၡဒိန္ထဲကမိုးတိမ္ေတြရြာမယ့္ေန႕နင္နဲ႕ငါ.. ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကရင္...ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္...။ငါက.. ဆပ္ျပာဖူေဖာင္းကို ခိုစီးျပီးျမင္းမိုရ္ေတာင္ၾကီးနဲ႕ တိုက္မိမွာစိုးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ့....ဒါေပမယ့္...ေလေပြလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာတုန္၀ါးေဖ်ာ့ေအး`သစၥာ´ကို ပဲ့တင္သံနဲ႕ပဲ ျပန္ေပးႏိုင္ခဲ့သူ...။ငါ့ကိုသတ္.. ငါ့ရင္ဘတ္ကို ထိုးခြဲေဖာက္လွန္ၾကည့္ငါ့လက္သီးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့သုညတစ္လံုးပဲ ရွိလိမ့္မယ္။၀ိုင္ယာၾကိဳးေတြ`ေထာင္း´ခနဲ မီးပြင့္ျပတ္ေတာက္ျပီးရုတ္ျခည္း ေမွာင္အတိက်သြားတဲ့`အႏၶ´တို႔ရဲ႕ အိမ္အိုမွာ..ေတေလပီသစြာ.. ငါေနတယ္။တိတ္ဆိတ္.. ျပာလဲ့ေနတဲ့ညေရတြင္းထဲ ေခါင္းငံု႕ျပီး`................´ကိုခ်စ္တယ္... လို႕ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္.. ဟစ္ေအာ္တမ္းတရတာဘာေၾကာင့္ပါလဲ...။`အံု႕ပုန္းခ်စ္´ သီခ်င္းကိုမဆိုခ်င္ဘဲ ဆိုရတာေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗံုးကိုကိုက္မ်ိဳရသလိုပါပဲ..လို႕အက္ကြဲေနတဲ့ မက္ဒလင္ၾကီးက...ငါ့ကိုေျပာျပတယ္။အဲဒီလိုနဲ႕...မိုးကိုဆန္႔ေျမႇာက္ထားတဲ့မမီႏိုင္ေသာကမ္းလက္ေတြဟာဟိုး... တုန္းကလိုပဲငါ့ဆီမွာ... ေျမမႈန္ေတြ စြန္းထင္းလ်က္ပါပဲေလ..။(၃)`လူဆိုတာ...လင္းေ၀စိမ္းျမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္သရဲေျခာက္ရာ ညတစ္ညကို ..ပိုသတိရတတ္တယ္´...။ငါေသသြားခဲ့လိုရွိရင္ငါ့ရဲ႕သခၤ်ိဳင္းဂူမွာၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုကိုသာမွတ္တိုင္အျဖစ္ စိုက္ေပးထားပါ။တကယ္ေတာ့... အဲဒါဟာငါသိသမွ် ေလာကဓမၼကိုအၾကြင္းမဲ့ ေဖာ္ျပသြားျခင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ဟိုးငယ္ငယ္.. ေက်ာင္းမေျပးတတ္ခင္တုန္းကခေရပြင့္ျပထားတဲ့ သခၤ်ာတစ္ပုဒ္ငါ့အေပၚခုန္အုပ္ျပီးမင္နီေတြရဲခနဲ သုတ္သြားဖူးတယ္။ငါ.. သတၱိေကာင္းကင္မွာ... နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္းတစ္..ႏွစ္..သံုး...အနက္ရႈိင္းဆံုး ထိုးက်ပစ္လိုက္တယ္။ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ...ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာလူေတြရဲ႕မဟာဘုတ္ေဗဒင္ထဲမွာမွငါကလည္း `အဓိပတိဖြား´ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကိုး ...။ေျမာက္ေလေသြးတိုင္း ေမႊးျမတဲ့မ်က္ရည္နံ႕ေတြလူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လာရာလမ္းမွာခုထက္ထိ သင္းပ်ံ႕ဆြတ္ေပေနတယ္ဆိုတာဘယ္သူကမ်ား.. မွ်ေ၀ခံစားခဲ့သလဲ..။အိမ္အျပန္ ညမ်ားစြာမွာ ဘယ္သူ႕မွ မေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေပြ႕ပိုက္ကိုယ့္ကိုယ္ကို.. `လူမိုက္´လို႕ ျပန္ေခၚခဲ့ရတယ္...။၁၉၉၃...၁၉၉၄...ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးျမည့္ေၾကကြဲလမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚ လဲက်ေနတယ္..။ႏွင္းျမားတစ္လက္ရဲ႕ အဆိပ္နဲ႕နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပံုျပင္မျမင္ဘူးေသာေန႕မ်ား..ညမ်ားပိေတာက္ကိုင္းဖ်ားမွာ.. ၀ပ္တြားစုရံုးငါ့ကို.. ခ်ည္ထံုးခဲ့တာ..(ခု..အခ်ိန္တိုင္ေအာင္....)အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလို႕...။(၄)ျမိဳ႕ျပင္လမ္းေကြ႕ကေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်စ္ပစီေတြလိုျဖစ္ခဲ့သမွ်ကိုရယ္ကာေမာကာ ျပန္ေျပာႏိုင္တဲ့ အက်င့္ေလးေသြးေအးေအးနဲ႔ ၾကိဳးစားေမြးႏုိင္ခဲ့ျပီး... ... ... ... ... ... ... ...... ... ... ...... ... ... ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္ႏူကလီးယားကင္ဆာ၊ အနာဂတ္ေခတ္အားလံုးအတြက္ ေသခ်ာတဲ့ငါ့.. ေၾကညာခ်က္ကေတာ့နင့္ကိုထာ၀ရခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာပါပဲ....။ထိပ္ထားရယ္..ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္..ဂႏၱ၀င္ပန္းပုရပိုဒ္မွာ..နန္းသံုးအကၡရာနဲ႔ ျခယ္မႈန္းနင့္နာမည္ေလး စာသံုးလံုးကို စီရီသီကံုး ေပးခ်င္တယ္..။နင့္အေပၚထားတဲ့.. ငါ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာမိုးေပၚကို ဦးေမာ့ျပီး၀င္းပစြာ.. လင္းျမတုန္ခါေနတဲ့...ေရႊ၀ါေရာင္္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလိုပါပဲ...။ေက်ာင္းေရွ႕က စံပယ္ရုံမွာဗီးနပ္စ္ရဲ႕ နကၡတ္တို႕ တလက္လက္ျပာေ၀မႈန္သင္းေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ...လမင္းကေလး.. သာခဲ့ဖူးတယ္...။ခ်စ္ေသာေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ႕ပန္းရုပ္လႊာကို ေမွ်ာ္ေတြးရင္းေဆြးလ်ညွိဳးေခြ.. ေျဖမေျပသူေလးအတၳဳပၸတၱိျမရာပင္ၾကီး သိပါတယ္..။ကမာၻဦးလူတို႕လည္း(ဂူနံရံမွာ)ငယ္ကၽြမ္းမ်က္ႏွာေ၀၀ါးပညာရွိၾကီးမ်ားရယ္..ပါဠိစာလံုးေတြနဲ႕ငါ့အေပၚ မဆံုးျဖတ္ပါနဲ႔ဦး...။`ခ်စ္သူကိုေတာင္ခ်စ္တယ္လို႕ မေျပာရဲတဲ့ေကာင္...ရာစုတစ္ေထာင္ေနရစ္ခဲ့ ...ထိုသို႔ျဖင့္ စကားမဲ့ေစသတည္း´ျမရာပင္ၾကီးရဲ႕ညည္းတြားသဲ့သဲ့ သန္းေခါင္ယံငွက္ဆိုးအုပ္နဲ႕အတူရုတ္တရက္လန္႕ပ်ံသြားတယ္..။ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာဘ၀ဆႏၵရဲ႕မေျပလည္မႈအနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ႕ ခ်စ္သူ႕အတြက္ပန္သစၥာေၾသာ္.... ငါ့ကိုေလနားလည္ပါ... နားလည္ပါနားလည္စမ္းပါ...။(၅)အဲဒီေန႕ရက္ေတြမွာမာန္နတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ကအနက္ေရာင္က်မ္းခ်က္တစ္ပိုဒ္ဟာငါ့ကို စီးနင္းတိုက္ခိုက္ဖို႕ျမင္းကၾကိဳးတို႕ကို ျပင္လို႕ `သ´လို႕ေနခဲ့ေပါ့...။ဘာပဲေျပာေျပာေရႊနဲ႕စက္၀ယ္လို႕မရတဲ့ေနာက္ဆံုးကလူရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳမွာ သံမႈန္ေတြကပ္ပါေနရဲ႕ငါ... ဘာကိုမွ မေၾကာက္ခဲ့ဘူး...။ေဟာဒီေလာကေတာက္ေလွ်ာက္`ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ႕စာရင္ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညက ျမတ္တယ္´တဲ့အဲဒီေအာ္သံကို ငါရယ္ေနခဲ့တယ္...။`မင္းကေတာ့... ဘာလဲ´လို႕အႏၶေတြက ၀ိုင္းေမးေတာ့၁...၂....၃...၄....၅ငါ.. အကုန္စဥ္းစားတယ္၆...၇...၈...၉...၀တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူးငါ့အတြက္ ဂဏန္းမရွိဘူး...။ေသြးနဲ႕ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလိုနီလြရွင္းေတာက္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိလွပတဲ့ႏွလံုးသားက ဂီတာသံစဥ္ႏွင္းဆီ၀ိညာဥ္မွာ တင္တဲ့ကမၺည္းလကြယ္ညေရာက္တိုင္း... ငါ ဂစ္တာတီးေနမယ္...။က်ဆံုးေတာ့မယ့္ စစ္သူရဲအိုကငယ္ဘ၀က ဓါးနဲ႕ခ်စ္သူကိုျပင္းရွစြာ သတိရလိုက္သလိုမ်ိဳးနင့္ကိုငါသတိရေနတယ္...။ထိပ္ထားေရ...ထိပ္ထားေရ...ထိပ္ထားေရ...သစ္ခုတ္သမားေတြမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာငါ... လယ္သမားျဖစ္ခ်င္တယ္နင္..ဘုရင္မ.. လာမလုပ္ရဘူးေနာ္။ေတာ္ေတာ္ၾကာတံစဥ္တစ္လက္ရဲ႕ က်င့္၀တ္မွာ သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္မပါလို႕ရြာဇနပုဒ္ရဲ႕ မိုးေရထဲမွာငါ.. တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ရည္၀ဲေနရပါဦးမယ္...။ငါကလည္း ခက္တယ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ေနမ၀င္အင္ပါယာဘယ္ဟာယူမလဲလို႕ ေမးလာခဲ့ရင္ဒုတိယအရာကို ငါ.. ျငင္းတယ္...။အဲဒီလိုနဲ႕ပဲေမွာက္ထားတဲ့ငါ့ရဲ႕ကံ့ေကာ္ရြက္ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြေလာကၾကီးကို အမွ်ေ၀ရင္းေျမမ်ိဳခံခဲ့ရတာ...ကာလမ်ားစြာ.. ၾကာျပီေကာေလ..။(၆)ေတာင္ညိဳမွာ ျပိဳတဲ့မိုးေတြနင့္မ်က္ႏွာေလးကို တိုးသက္တဲ့အခါေတာင္ပင္လယ္ကေဗဒါေတြဟာေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္...။ေဟး... ငါေျပာမယ္..အက္ဆစ္တိမ္ခိုး.....တို႕မုတ္သုန္ကို ႏႈိးပါ...ဒီလူဆိုးအတြက္လည္းမိုးၾကမ္းတို႕ တစ္စက္စက္ရြာပါ..။`မထိုက္တန္သူဆိုတာလြင့္ေမ်ာရမွာပါပဲ ....´ခြဲခြာျခင္းဟာခရမ္းျပာက်ည္ဖူးကိုအဆိပ္ခ်ိဳေတြ လိမ္းသုတ္ႏွလံုးသားတည့္တည့္ဆီခ်ိန္ရြယ္ေမာင္းျဖဳတ္လိုက္တယ္...။သက္ျပင္းေ၀ေ၀ခေရတို႕ႏွင္းစက္ဖားလ်ားမ်က္ရည္ကိုစားတဲ့ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ စကားမဲ့ညငါဟာ... ထက္ပိုင္းခ်ိဳးခံခဲ့ရတဲ့တစ္ျခမ္းပဲ့ `လ´ပဲျဖစ္တယ္...။အိမ္မက္ထဲက ကမာၻစစ္လိုအရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းညေနအိုကေျမကိုရွိခိုး...ျမဴခိုးတို႕ ေပ်ာင္းအိညြတ္တြဲလူငယ္ဘ၀ရဲ႕ညရိပ္တို႕ မႈန္ေ၀၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။အခင္ဆံုးမျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္အခင္ဆံုးေတြအေၾကာင္းေျပာတိုင္းသတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီငါ.. မေရာက္.. ေရာက္ေအာင္သြားမယ္...။ျပီးေတာ့ခရိုးခရိုင္.. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္းေတြေျပာရင္းကိုယ့္ကိုယ္ကို.. ျပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္...ကြယ္။အရက္သမားကသူတစ္ပါးကိုလြမ္းဆြတ္တာရယ္စရာမဟုတ္ပါဘူးတစ္ခါတစ္ရံရဲ႕ ျပန္မလာတဲ့သူတို႕သိၾကဖို႕ေကာင္းတယ္....။ေလညင္းကေလးေရ...ငါခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ ကမာၻရဲ႕ ထိပ္ထားကိုသူ႕ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြားရံုတစ္ခ်က္ေလာက္ အံု႕သည္းတိုက္ခတ္ေပးပါ...။ေလစီးထဲမွာဖြာၾကဲလွပေနရွာမယ့္သူ႕ရဲ႕ေကသာဆံျမကိုအေ၀းကေန ရႈိက္ေမႊးလြမ္းဆြတ္ပါရေစဦး...။(၇)အထီးက်န္ေတာင္ကို အုပ္စိုးဖို႕နတ္ျပည္ကရြာခ်တဲ့ငါ့အတြက္... အညတရမိုး..ေရ...ေနပါေစေတာ့...။အဲဒီညဟာတစ္ျခမ္းပဲ့`လ´က ...အသက္ေပးျပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့အလံမလဲမီ..`ည´..ျဖစ္တယ္။ျမက္ရိုင္းကမိုးကုပ္စက္၀ိုင္းကို နမ္းမရသလိုမ်ိဳးေနနဲ႕လက..တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကသလိုမ်ိဳးရိုးသားစြာ... တို႕ေ၀းလိုက္ၾကပါစို႕။ခ်စ္သူကို ျမတ္ႏိုးရံုနဲ႕အရာရာကို လက္ျဖန္႕မိုး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့ လူငယ္ခု... ျခြင္းခ်က္နဲ႕ လက္နက္ခ်လိုက္ပါတယ္...။... ... ... ...... ... ... ...... ... ... ...... ... ... ...ေတေလဘ၀ရဲ႕ပထမဆုရအမွားေတြကိုလြယ္အိတ္ညိဳထဲထည့္ျပီးမီးအိမ္လက္ဆြဲရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။ထိပ္ထားေရ...ကေခ်သည္တို႕ရဲ႕ ေတးေတြနဲ႕ျငိမ္းေအးေပ်ာ္ရႊင္... ထာ၀ရခ်မ္းေျမ့ေစသားေကာင္းေသာမိုးေသာက္ခ်ိန္၌လည္းျငိမ္သက္တည္ၾကည္ေစ..ငါ.. ဆုေတာင္းေပးေနမယ္..။ပန္းခူးရင္း...သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေနရင္း...စကားေျပာရင္း ....သီခ်င္းေလးေတြဆိုရင္း...မင္း....ငါ့ကို ေမ့သြားမွာပါ...။ ခံစားခ်က္ ပိုင္ရွင္ - တာရာမင္းေ၀ ၏ ကဗ်ာကို မီးနဂါး မွ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္

(၁)
အခုလို..
လွပေအးစက္ေနတဲ့ ညမွာပဲ
ငါ... ပ်ိဳးထားတဲ့ ျမႏွင္းဆီဟာ
ၾကယ္တစ္ရာျခံရံျပီး ေၾကြက်သြားခဲ့တယ္။
တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္း
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိမ္မက္မွာ
ေရႊမ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာျပီလို႕
မႈိင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို
တီးတိုးေျပာၾကားလိုက္တယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုျပဳစားဖို႕
အဘယ္နတ္ဘုရားထံ
နင့္လက္ေတြ ျဖန္႕ကားေတာင္းခံခဲ့သလဲ..
ငါ့ရာဇ၀င္ခပ္က်ဲက်ဲကို
ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လိုက္ခ်င္တယ္။
... ... ... ... ...
... ... ... ... ...
ေလာကဓံဦးတုန္းက
အလြန္အၾကဴးေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္
ခုမွ... စံပယ္ရြက္ေပၚ မူးလဲ
အသည္းကြဲတယ္... ဆိုတာ
သီခ်င္းေလးေတြ တိုးတိုးညည္းရင္းက
ထိရွခဲ့တဲ့... ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခ်က္ပါ...။
သိုးေက်ာင္းသားရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္နဲ႕
နတ္ဘီလူးေတြရဲ႕ သတိရျခင္းမ်ိဳးက
ငါ့ကို... စီးမိုးထားတယ္...။
စက္ရုပ္ကို ဒူးေထာက္က်ေစတဲ့
နင့္ရဲ႕ ..မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ
ငါ.. ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့
မဟာလကၤာ တစ္ပိုင္းတစ္စ.. ရွိေနေလရဲ႕..။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ
ငါ... ျပန္လညခ်ည္္ေႏွာင္ခဲ့ပါ့မယ္...
ခ်စ္ေသာ... ဖဲၾကိဳး၀ါကေလးရယ္...။
လွ်ပ္စစ္မွ်င္တန္းလို
ပူလင္းျပင္းထန္လြန္းတဲ့
သူရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈေတြထဲ...
ခု... ရထားတို႔ ဥၾသဆြဲလိုက္ၾကျပီ..
`...ျပီးဆံုးသြားပါျပီ...
...အားလံုး ျပီးဆံုးသြားပါျပီ...´တဲ့။
(၂)
အေရွ႕ေလေတြ တိုက္တုန္းက
ခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတို႕ရဲ႕ ျမရာပင္အိုၾကီးဟာ
တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ႔စြာ ယိမ္းထိုးေနေတာ့တယ္..။
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ စည္းအျပင္
ေႏွာင္းရိပ္ေတြတလြင္လြင္နဲ႕ ...
ထင္ေယာင္ထင္မွား
လမ္းေပၚမွာ ငါစဥ္းစားတာ...
နင့္အေၾကာင္း.. ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ။
ထိပ္ထားရယ္...
အီဂ်စ္ျပကၡဒိန္ထဲက
မိုးတိမ္ေတြရြာမယ့္ေန႕
နင္နဲ႕ငါ.. ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကရင္...
ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္...။
ငါက.. ဆပ္ျပာဖူေဖာင္းကို ခိုစီးျပီး
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ၾကီးနဲ႕ တိုက္မိမွာ
စိုးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ့....
ဒါေပမယ့္...
ေလေပြလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာ
တုန္၀ါးေဖ်ာ့ေအး
`သစၥာ´ကို ပဲ့တင္သံနဲ႕ပဲ ျပန္ေပးႏိုင္ခဲ့သူ...။
ငါ့ကိုသတ္.. ငါ့ရင္ဘတ္ကို ထိုးခြဲေဖာက္လွန္ၾကည့္
ငါ့လက္သီးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့
သုညတစ္လံုးပဲ ရွိလိမ့္မယ္။
၀ိုင္ယာၾကိဳးေတြ
`ေထာင္း´ခနဲ မီးပြင့္ျပတ္ေတာက္ျပီး
ရုတ္ျခည္း ေမွာင္အတိက်သြားတဲ့
`အႏၶ´တို႔ရဲ႕   အိမ္အိုမွာ..
ေတေလပီသစြာ.. ငါေနတယ္။
တိတ္ဆိတ္.. ျပာလဲ့ေနတဲ့ည
ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငံု႕ျပီး
`................´ကိုခ်စ္တယ္... လို႕
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္.. ဟစ္ေအာ္တမ္းတရတာ
ဘာေၾကာင့္ပါလဲ...။
`အံု႕ပုန္းခ်စ္´ သီခ်င္းကို
မဆိုခ်င္ဘဲ ဆိုရတာ
ေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗံုးကို
ကိုက္မ်ိဳရသလိုပါပဲ..လို႕
အက္ကြဲေနတဲ့ မက္ဒလင္ၾကီးက...
ငါ့ကိုေျပာျပတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕...
မိုးကိုဆန္႔ေျမႇာက္ထားတဲ့
မမီႏိုင္ေသာကမ္းလက္ေတြဟာ
ဟိုး... တုန္းကလိုပဲ
ငါ့ဆီမွာ... ေျမမႈန္ေတြ စြန္းထင္းလ်က္ပါပဲေလ..။
(၃)
`လူဆိုတာ...
လင္းေ၀စိမ္းျမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေျခာက္ရာ ညတစ္ညကို ..ပိုသတိရတတ္တယ္´...။
ငါေသသြားခဲ့လိုရွိရင္
ငါ့ရဲ႕သခၤ်ိဳင္းဂူမွာ
ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုကိုသာ
မွတ္တိုင္အျဖစ္ စိုက္ေပးထားပါ။
တကယ္ေတာ့... အဲဒါဟာ
ငါသိသမွ် ေလာကဓမၼကို
အၾကြင္းမဲ့  ေဖာ္ျပသြားျခင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဟိုးငယ္ငယ္.. ေက်ာင္းမေျပးတတ္ခင္တုန္းက
ခေရပြင့္ျပထားတဲ့ သခၤ်ာတစ္ပုဒ္
ငါ့အေပၚခုန္အုပ္ျပီး
မင္နီေတြရဲခနဲ သုတ္သြားဖူးတယ္။
ငါ.. သတၱိေကာင္းကင္မွာ... နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း
တစ္..
ႏွစ္..
သံုး...
အနက္ရႈိင္းဆံုး ထိုးက်ပစ္လိုက္တယ္။
ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ...
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာလူေတြရဲ႕
မဟာဘုတ္ေဗဒင္ထဲမွာမွ
ငါကလည္း `အဓိပတိဖြား´ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကိုး ...။
ေျမာက္ေလေသြးတိုင္း ေမႊးျမတဲ့မ်က္ရည္နံ႕ေတြ
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လာရာလမ္းမွာ
ခုထက္ထိ သင္းပ်ံ႕ဆြတ္ေပေနတယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူကမ်ား.. မွ်ေ၀ခံစားခဲ့သလဲ..။
အိမ္အျပန္ ညမ်ားစြာမွာ
ဘယ္သူ႕မွ မေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေပြ႕ပိုက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို.. `လူမိုက္´လို႕ ျပန္ေခၚခဲ့ရတယ္...။
၁၉၉၃...၁၉၉၄...
ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးျမည့္ေၾကကြဲ
လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚ လဲက်ေနတယ္..။
ႏွင္းျမားတစ္လက္ရဲ႕ အဆိပ္နဲ႕
နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပံုျပင္
မျမင္ဘူးေသာေန႕မ်ား..ညမ်ား
ပိေတာက္ကိုင္းဖ်ားမွာ.. ၀ပ္တြားစုရံုး
ငါ့ကို.. ခ်ည္ထံုးခဲ့တာ..
(ခု..အခ်ိန္တိုင္ေအာင္....)
အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလို႕...။
(၄)
ျမိဳ႕ျပင္လမ္းေကြ႕က
ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်စ္ပစီေတြလို
ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို
ရယ္ကာေမာကာ ျပန္ေျပာႏိုင္တဲ့ အက်င့္ေလး
ေသြးေအးေအးနဲ႔ ၾကိဳးစားေမြးႏုိင္ခဲ့ျပီး
... ... ... ...
... ... ... ...
... ... ... ...
... ... ... ...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္
ႏူကလီးယားကင္ဆာ၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလံုးအတြက္
ေသခ်ာတဲ့ငါ့.. ေၾကညာခ်က္ကေတာ့
နင့္ကိုထာ၀ရခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာပါပဲ....။
ထိပ္ထားရယ္..
ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္..
ဂႏၱ၀င္ပန္းပုရပိုဒ္မွာ..
နန္းသံုးအကၡရာနဲ႔ ျခယ္မႈန္း
နင့္နာမည္ေလး စာသံုးလံုးကို
စီရီသီကံုး ေပးခ်င္တယ္..။
နင့္အေပၚထားတဲ့.. ငါ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
မိုးေပၚကို ဦးေမာ့ျပီး
၀င္းပစြာ.. လင္းျမတုန္ခါေနတဲ့...
ေရႊ၀ါေရာင္္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလိုပါပဲ...။
ေက်ာင္းေရွ႕က စံပယ္ရုံမွာ
ဗီးနပ္စ္ရဲ႕ နကၡတ္တို႕ တလက္လက္ျပာေ၀မႈန္သင္း
ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ...
လမင္းကေလး.. သာခဲ့ဖူးတယ္...။
ခ်စ္ေသာေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ႕
ပန္းရုပ္လႊာကို ေမွ်ာ္ေတြးရင္း
ေဆြးလ်ညွိဳးေခြ.. ေျဖမေျပသူေလးအတၳဳပၸတၱိ
ျမရာပင္ၾကီး သိပါတယ္..။
ကမာၻဦးလူတို႕လည္း(ဂူနံရံမွာ)
ငယ္ကၽြမ္းမ်က္ႏွာေ၀၀ါး
ပညာရွိၾကီးမ်ားရယ္..
ပါဠိစာလံုးေတြနဲ႕
ငါ့အေပၚ မဆံုးျဖတ္ပါနဲ႔ဦး...။
`ခ်စ္သူကိုေတာင္
ခ်စ္တယ္လို႕ မေျပာရဲတဲ့ေကာင္...
ရာစုတစ္ေထာင္ေနရစ္ခဲ့ ...
ထိုသို႔ျဖင့္ စကားမဲ့ေစသတည္း´
ျမရာပင္ၾကီးရဲ႕
ညည္းတြားသဲ့သဲ့ သန္းေခါင္ယံ
ငွက္ဆိုးအုပ္နဲ႕အတူ
ရုတ္တရက္လန္႕ပ်ံသြားတယ္..။
ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာဘ၀
ဆႏၵရဲ႕မေျပလည္မႈ
အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ႕ ခ်စ္သူ႕အတြက္ပန္သစၥာ
ေၾသာ္.... ငါ့ကိုေလ
နားလည္ပါ... နားလည္ပါ
နားလည္စမ္းပါ...။
(၅)
အဲဒီေန႕ရက္ေတြမွာ
မာန္နတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္က
အနက္ေရာင္က်မ္းခ်က္တစ္ပိုဒ္ဟာ
ငါ့ကို စီးနင္းတိုက္ခိုက္ဖို႕
ျမင္းကၾကိဳးတို႕ကို ျပင္လို႕ `သ´လို႕ေနခဲ့ေပါ့...။
ဘာပဲေျပာေျပာ
ေရႊနဲ႕စက္၀ယ္လို႕မရတဲ့
ေနာက္ဆံုးကလူရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳမွာ
သံမႈန္ေတြကပ္ပါေနရဲ႕
ငါ... ဘာကိုမွ မေၾကာက္ခဲ့ဘူး...။
ေဟာဒီေလာကေတာက္ေလွ်ာက္
`ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ႕စာရင္
ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညက ျမတ္တယ္´တဲ့
အဲဒီေအာ္သံကို ငါရယ္ေနခဲ့တယ္...။
`မင္းကေတာ့... ဘာလဲ´လို႕
အႏၶေတြက ၀ိုင္းေမးေတာ့
၁...၂....၃...၄....၅
ငါ.. အကုန္စဥ္းစားတယ္
၆...၇...၈...၉...၀
တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး
ငါ့အတြက္ ဂဏန္းမရွိဘူး...။
ေသြးနဲ႕ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလို
နီလြရွင္းေတာက္
ေၾကာက္ခမန္းလိလိလွပတဲ့
ႏွလံုးသားက ဂီတာသံစဥ္
ႏွင္းဆီ၀ိညာဥ္မွာ တင္တဲ့ကမၺည္း
လကြယ္ညေရာက္တိုင္း... ငါ ဂစ္တာတီးေနမယ္...။
က်ဆံုးေတာ့မယ့္ စစ္သူရဲအိုက
ငယ္ဘ၀က ဓါးနဲ႕ခ်စ္သူကို
ျပင္းရွစြာ သတိရလိုက္သလိုမ်ိဳး
နင့္ကိုငါသတိရေနတယ္...။
ထိပ္ထားေရ...
ထိပ္ထားေရ...
ထိပ္ထားေရ...
သစ္ခုတ္သမားေတြမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ
ငါ... လယ္သမားျဖစ္ခ်င္တယ္
နင္..ဘုရင္မ.. လာမလုပ္ရဘူးေနာ္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာ
တံစဥ္တစ္လက္ရဲ႕ က်င့္၀တ္မွာ
သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္မပါလို႕
ရြာဇနပုဒ္ရဲ႕ မိုးေရထဲမွာ
ငါ.. တစ္ေယာက္တည္း
မ်က္ရည္၀ဲေနရပါဦးမယ္...။
ငါကလည္း ခက္တယ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕
ေနမ၀င္အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာယူမလဲလို႕ ေမးလာခဲ့ရင္
ဒုတိယအရာကို ငါ.. ျငင္းတယ္...။
အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ
ေမွာက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ႕ကံ့ေကာ္ရြက္ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ
ေလာကၾကီးကို အမွ်ေ၀ရင္း
ေျမမ်ိဳခံခဲ့ရတာ...
ကာလမ်ားစြာ.. ၾကာျပီေကာေလ..။
(၆)
ေတာင္ညိဳမွာ ျပိဳတဲ့မိုးေတြ
နင့္မ်က္ႏွာေလးကို တိုးသက္တဲ့အခါ
ေတာင္ပင္လယ္ကေဗဒါေတြဟာ
ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္...။
ေဟး... ငါေျပာမယ္..
အက္ဆစ္တိမ္ခိုး.....တို႕
မုတ္သုန္ကို ႏႈိးပါ...
ဒီလူဆိုးအတြက္လည္း
မိုးၾကမ္းတို႕ တစ္စက္စက္ရြာပါ..။
`မထိုက္တန္သူဆိုတာ
လြင့္ေမ်ာရမွာပါပဲ ....´
ခြဲခြာျခင္းဟာ
ခရမ္းျပာက်ည္ဖူးကို
အဆိပ္ခ်ိဳေတြ လိမ္းသုတ္
ႏွလံုးသားတည့္တည့္ဆီ
ခ်ိန္ရြယ္ေမာင္းျဖဳတ္လိုက္တယ္...။
သက္ျပင္းေ၀ေ၀
ခေရတို႕ႏွင္းစက္ဖားလ်ား
မ်က္ရည္ကိုစားတဲ့
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ စကားမဲ့ည
ငါဟာ... ထက္ပိုင္းခ်ိဳးခံခဲ့ရတဲ့
တစ္ျခမ္းပဲ့ `လ´ပဲျဖစ္တယ္...။
အိမ္မက္ထဲက ကမာၻစစ္လို
အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းညေနအိုက
ေျမကိုရွိခိုး...
ျမဴခိုးတို႕ ေပ်ာင္းအိညြတ္တြဲ
လူငယ္ဘ၀ရဲ႕
ညရိပ္တို႕ မႈန္ေ၀၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။
အခင္ဆံုးမျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္
အခင္ဆံုးေတြအေၾကာင္းေျပာတိုင္း
သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ.. မေရာက္.. ေရာက္ေအာင္သြားမယ္...။
ျပီးေတာ့
ခရိုးခရိုင္.. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ
ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္းေတြေျပာရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို.. ျပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္...ကြယ္။
အရက္သမားက
သူတစ္ပါးကိုလြမ္းဆြတ္တာ
ရယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး
တစ္ခါတစ္ရံရဲ႕
ျပန္မလာတဲ့သူတို႕
သိၾကဖို႕ေကာင္းတယ္....။
ေလညင္းကေလးေရ...
ငါခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ ကမာၻရဲ႕ ထိပ္ထားကို
သူ႕ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ
ဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြားရံု
တစ္ခ်က္ေလာက္ အံု႕သည္းတိုက္ခတ္ေပးပါ...။
ေလစီးထဲမွာ
ဖြာၾကဲလွပေနရွာမယ့္
သူ႕ရဲ႕ေကသာဆံျမကို
အေ၀းကေန ရႈိက္ေမႊးလြမ္းဆြတ္ပါရေစဦး...။
(၇)
အထီးက်န္ေတာင္ကို အုပ္စိုးဖို႕
နတ္ျပည္ကရြာခ်တဲ့
ငါ့အတြက္... အညတရမိုး..ေရ...
ေနပါေစေတာ့...။
အဲဒီညဟာ
တစ္ျခမ္းပဲ့`လ´က ...
အသက္ေပးျပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့
အလံမလဲမီ..`ည´..ျဖစ္တယ္။
ျမက္ရိုင္းက
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းကို နမ္းမရသလိုမ်ိဳး
ေနနဲ႕လက..
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကသလိုမ်ိဳး
ရိုးသားစြာ... တို႕ေ၀းလိုက္ၾကပါစို႕။
ခ်စ္သူကို ျမတ္ႏိုးရံုနဲ႕
အရာရာကို လက္ျဖန္႕မိုး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့ လူငယ္
ခု... ျခြင္းခ်က္နဲ႕ လက္နက္ခ်လိုက္ပါတယ္...။
... ... ... ...
... ... ... ...
... ... ... ...
... ... ... ...
ေတေလဘ၀ရဲ႕
ပထမဆုရအမွားေတြကို
လြယ္အိတ္ညိဳထဲထည့္ျပီး
မီးအိမ္လက္ဆြဲ
ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။
ထိပ္ထားေရ...
ကေခ်သည္တို႕ရဲ႕ ေတးေတြနဲ႕
ျငိမ္းေအးေပ်ာ္ရႊင္... ထာ၀ရခ်မ္းေျမ့ေစသား
ေကာင္းေသာမိုးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း
ျငိမ္သက္တည္ၾကည္ေစ..
ငါ.. ဆုေတာင္းေပးေနမယ္..။
ပန္းခူးရင္း...
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေနရင္း...
စကားေျပာရင္း ....
သီခ်င္းေလးေတြဆိုရင္း...
မင္း....ငါ့ကို ေမ့သြားမွာပါ...။

ခံစားခ်က္ ပိုင္ရွင္   -   တာရာမင္းေ၀ ၏ ကဗ်ာကို  မီးနဂါး မွ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္